​Πώς η γλώσσα και τα μαθηματικά μπορεί να αποτελέσουν ΚΙΝΔΥΝΟ για το παιδί σας στο Φάσμα του Αυτισμού…

Μία πραγματική,  ΣΧΕΔΟΝ τραγική ιστορία (διαβάστε μέχρι τέλους για να βγει νόημα)...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα αυτιστικό παιδί 13 ετών με μεγάλες ανάγκες στην αισθητηριακή του ρύθμιση. Πέρα από αυτό, ήταν ένα παιδί που είχε πολλές συναισθηματικές δυσκολίες όπως αγχώδη διαταραχή και συμπτώματα κατάθλιψης. Υπήρχε και κάτι άλλο! Είχε πολλές πολλές φοβίες…φοβόταν τα πάντα και οι δυσκολίες του στην αισθητηριακή ρύθμιση δυσκόλευαν την κατάσταση! Έκαναν τους φόβους ακόμη μεγαλύτερους! Μερικά παραδείγματα: ένας δυνατός ήχος απλώς τον ενοχλούσε αρχικά και έπειτα μετατρέπονταν σε φοβία για συγκεκριμένους χώρους γιατί θυμόταν ότι εκεί είχε ακούσει αυτό το θόρυβο!  Μία φράση από τους θεραπευτές όπως «κοίτα με!» «με ακούς;» τον υπερφόρτωνε αισθητηριακά και μετατρεπόταν σε φοβία για την μάθηση, για το δωμάτιο συνεδριών, για τον ίδιο τον θεραπευτή! Η πολυκοσμία και οι πολυσύχναστοι δρόμοι τον υπερφόρτωναν αισθητηριακά και έτσι όχι μόνο δεν μπορούσε να περπατήσει στο δρόμο αλλά αν περπατούσε έκλεινε τα μάτια του και τα αυτιά του!
 
Και εμείς οι «νευροτυπικοί» του ζητούσαμε να κάνει πολλά που δεν ήθελε και το άγχος του μεγάλωνε…και η θλίψη του μεγάλωνε…και τα χαμόγελα λιγόστευαν…Και λόγω των αισθητηριακών του αναγκών και δεδομένου του άγχους, στερεοτυπούσε έντονα σε σημείο που κουνούσε τα πιρούνια και τα κουτάλια κοντά στα μάτια του και έπεφτε το φαγητό και κινδύνευε και το μάτι και έτσι έπρεπε να τον ταΐζουν στο στόμα ακόμη και σε ηλικία 12 ετών! Και λόγω των αισθητηριακών αναγκών χρειαζόταν πάντα κάποιον μαζί του στην τουαλέτα γιατί αλλιώς έπαιζε με το νερό της λεκάνης και έπειτα ακουμπούσε τα χέρια του στο στόμα…Στο δρόμο χοροπηδούσε, έπρεπε να κρατά το χέρι του γονέα αλλά δεν ήθελε γιατί δεν άντεχε το άγγιγμα!  
 
Και άνοιξα να δω τι στόχους δούλευε λοιπόν στις θεραπείες του και είδα πρόσθεση, αφαίρεση, γραφή, ανάγνωση! Είδα ότι πηγαίνει σε γενικό σχολείο! Και δεν είδα πουθενά επικοινωνία, δεν είδα πουθενά δραστηριότητες για αισθητηριακή ανακούφιση/ολοκλήρωση, δεν είδα πουθενά αυτοεξυπηρέτηση, δεν είδα πουθενά ασφαλή μετακίνηση…
 
Μίλησα, εξήγησα, προειδοποίησα για το πόσο επικίνδυνο είναι αυτό στην ηλικία που είναι το παιδί. Εξήγησα ότι ένα παιδί που δεν έχει διδαχθεί δεξιότητες για την καθημερινή του ζωή δεν θα μπορέσει να επιβιώσει μόνο του! Πρέπει να ξεκινήσει σήμερα κιόλας δεν φτάνει πλέον ο χρόνος…κινδυνεύει η ασφάλειά του, η σωματική του ακεραιότητα…θα πέσει θύμα κακοποίησης από κάποιον που θα μπει μαζί του στην τουαλέτα για να «βοηθήσει» αφού δεν μπορεί μόνος του! Δεν με άκουσαν! Συνέχισαν το «ακαδημαϊκό τους πρόγραμμα», συνέχισαν να αγνοούν τις αισθητηριακές ανάγκες, συνέχισαν να νομίζουν ότι το παιδί μαθαίνει εύκολα και ότι «οκ όταν χρειαστεί θα τα μάθει όλα στην ώρα τους».

Κάποιες μέρες αργότερα δυστυχώς η πρόβλεψη μου για την ασφάλεια του παιδιού βγήκε αληθινή! Καθώς έβγαινε από το πάρκο με τον πατέρα του και είχε τελειώσει το παιχνίδι του, ζήτησε να παίξει κι άλλο. Ήταν ώρα να φύγουν όμως! Είχε νυχτώσει! (το άγχος ξεκίνησε, η θλίψη επέστρεψε)…το πεζοδρόμιο είχε πολύ κόσμο, ο δρόμος πολλά αυτοκίνητα, ένας ξαφνικός ήχος ακούστηκε (αισθητηριακή υπερφόρτωση), το παιδί ΕΤΡΕΞΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ…
 
Μήνυμα στο κινητό μου
Γονέας: «Ο Χ είχε ατύχημα. Τον χτύπησε αυτοκίνητο!»
Εύη: «Είναι καλά; Που βρίσκεστε; Τι συνέβη;»
Γονέας: «Ήταν η τυχερή μας μέρα…μόνο εκδορές…το αυτοκίνητο πήγαινε αργά»
 
Τι άλλο να γράψω! Ήταν η τυχερή μας μέρα...
 
Ίσως μια πρόταση για γονείς και συναδέλφους
 
Αγαπητοί συνάδελφοι, την επόμενη φορά που θα εκτυπώσετε φωτοτυπία γλώσσας και θα αναφέρετε στον σύλλογο διδασκόντων ότι οι μαθητές σας ξέρουν να γράφουν, αναρωτηθείτε εάν ξέρουν να περάσουν τη διάβαση με ασφάλεια, αν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν και αν ποτέ χαμογελούν!
 
Αγαπητοί γονείς, την επόμενη φορά που θα ζητήσετε γλώσσα και μαθηματικά από τον δάσκαλο για το αυτιστικό παιδί σας, αναρωτηθείτε εάν το παιδί χαμογελά συχνά, αν μπορεί να μετακινηθεί με ασφάλεια, εάν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί!
 
Υπενθυμίσεις προς όλους μας:
1)Ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός για να μάθει ένα παιδί τα πάντα
2)Το να μάθει "λίγο από εδώ", "λίγο από εκεί" δεν είναι αρκετό για ένα παιδί στο Φάσμα! Κάποιες δεξιότητες πρέπει να διδάσκονται από νωρίς, να εξασκούνται συχνά και να διδάσκονται στο 100%
3)Κάθε δεξιότητα έχει προαπαιτούμενα (άλλες δεξιότητες που πρέπει να διδαχθούν από πριν)! Δεν είναι τόσο απλό!
 
Ξεκινήστε σήμερα…